O Πάρης Σαϊτάνης γεννήθηκε στη Λάρισα το 1983 και πλέον ζει στην Αθήνα με τη γυναίκα του. Είναι ιδιωτικός υπάλληλος σε εταιρεία ακουστικών βαρηκοΐας (ακοοπροθετιστής) και στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και κυρίως κλασική λογοτεχνία. Μετά τις ερωτήσεις που του κάναμε, θα λέγαμε ότι έγινε συγγραφέας εξαιτίας της αγάπης του για…το Βιετνάμ!
Αλλά ας μην τα λέμε εμείς…
– Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη συγγραφή, τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε?
– Ξεκίνησα στα 17 εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, παρακινημένος από τον πρώτο μου έρωτα και το Βιετνάμ.
– Μάλλον είχα μια ιδιαίτερη σχέση με αυτή τη χώρα, ίσως σε κάποια άλλη ζωή. Θυμάμαι όταν άρχισα να ταξιδεύω, από την αρχή έλεγα μανιωδώς ότι μια χώρα που θέλω να επισκεφθώ είναι το Βιετνάμ. Πριν ακόμη γνωρίσω τη γυναίκα μου που είναι Βιετναμέζα. Το βιβλίο μου «Ημερολόγια αποικίας» το έγραψα στο Βιετνάμ. Ήμουν εκεί 8 μήνες. Ένα απόγευμα, από εκείνα τα ράθυμα, ανιαρά, σταματημένα, άδεια απογεύματα του τροπικού που η ζέστη σε πνίγει και η ώρα δεν περνάει με τίποτα, καθόμουν σε έναν ξύλινο καναπέ μαζί με τον πεθερό μου και βλέπαμε τηλεόραση. Όλα ήταν στα Βιετναμέζικα και δεν καταλάβαινα τίποτα. Είδα όμως το trailer μιας ταινίας, μια συγκεκριμένη σκηνή του οποίου μου «καρφώθηκε» στο μυαλό (την θυμάμαι μέχρι και σήμερα). Αυτή η σκηνή είναι το έναυσμα για να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο και περιγράφεται μέσα στο βιβλίο μου επίσης.
– Βιβλία που έχεις γράψει μέχρι σήμερα και 2 λόγια για το καθένα?
– Έχω εκδώσει μόνο ένα, το «Ημερολόγια αποικίας». Έχω γράψει κι άλλα δυο αλλά δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να ψάξω εκδότη ή τρόπο να εκδοθούν. Όλα τους είναι βιβλία που δεν αφορούν ούτε κατά διάνοια το ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Όχι ότι έχω κάτι προσωπικό με τους Έλληνες αναγνώστες, τουναντίον.
– Τώρα μέσα στην καραντίνα, έβλεπα την εικόνα από κάποιο βιβλιοπωλείο του Παρισιού και οι άνθρωποι να κάνουν ουρά για να προμηθευτούν βιβλία (τρομερή λέξη! «να προμηθευτούν», εμείς δεν αγοράζουμε βιβλία αλλά προμηθευόμαστε για να ξεκινήσουμε ή να συνεχίσουμε κάτι διαφορετικό μέσα στην καθημερινότητα ή τη ζωή) και την αμέσως επόμενη ημέρα είδα την ίδια σκηνή σε γνωστό βιβλιοπωλείο της Αθήνας και ένιωσα περήφανος.
– Λέω όμως ότι το θέμα μου στο συγκεκριμένο βιβλίο…
…(και θα μιλήσω μόνο για το συγκεκριμένο βιβλίο μιας και είναι το μοναδικό που έχει εκδοθεί) είναι έξω από τα γνωστικά/αναγνωστικά ενδιαφέροντα της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Ίσως επειδή αφορά μια χώρα πολύ μακρινή και μια περίοδο της ιστορίας που μόνον οι γραφικοί ενθυμούνται με ζέση και λέω με ζέση επειδή ο μοναδικός λόγος για να πιάσεις ένα ιστορικό βιβλίο και να το διαβάσεις είναι ο διακαής πόθος να μάθεις κάτι για κάπου αλλού, κάποτε. Το θέμα μου είναι η περίοδος της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Γαλλική Ινδοκίνα.
– Μια κυρία που αγόρασε τυχαία το βιβλίο μου και την γνώρισα μου είπε ότι της άρεσε πάρα πολύ. Πρόκειται για μια κυρία μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι και ήρθε στην Ελλάδα στα δεκαοχτώ της χρόνια. Μου είπε ότι πρώτον δεν μπορεί να πιστέψει ότι εγώ έγραψα αυτό το βιβλίο και δεύτερον ότι αυτό το βιβλίο θα ήταν μια εξαιρετική πρόταση για το γαλλικό κοινό, μέχρι και ταινία θα μπορούσε να γίνει είπε!
– Δεύτερος λόγος που δεν εμπίπτει καθόλου στα διαβάσματα μας,
…ίσως να είναι το γεγονός ότι οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι προωθούν/ασχολούνται όλο με τα ίδια. Μοντέρνο δυτικό μυθιστόρημα/ελληνισμός της Πόλης, της Σμύρνης και της Μικράς Ασίας γενικότερα. Αυτά σαν κύρια θεματολογία και άλλα θέματα, αλλά πολύ λιγότερα. Μέχρι και οι μεγάλοι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι δεν επενδύουν πια σε κάτι που θα δυσκολευτεί να πουλήσει και είναι πολύ λογικό μέσα στα γενικότερα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος του βιβλίου.
Στην ερώτησή μας για το τι τον ενοχλεί περισσότερο στη σημερινή εποχή και τι προσπαθεί να αλλάξει απ’ αυτήν, με τη στάση του και το έργο του μας είπε ότι τον ενοχλεί ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτά που τον ενοχλούν και ότι δεν προσπαθεί να αλλάξει τίποτα με τη στάση του γιατί αν δε θέλουμε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα, πώς θα αλλάξουμε τα υπόλοιπα;
Δεν θα άλλαζε τίποτα από τη ζωή του, απ’ αυτά που έχει ζήσει μέχρι τώρα. Μπορεί κάποιες λέξεις που είπε και μετάνιωσε, αλλά τίποτα απ’ όσα έκανε. ”Είναι δίτομο βιβλίο για εμένα τα λάθη μου. Έχω αλλάξει πολλές καταστάσεις και φυσικά περιβάλλοντα στη ζωή μου μέχρι τώρα. Θα κλέψω μια πρόταση του Αγγελάκα και θα πω ότι «η πόρτα κλείνει πίσω μου και το δωμάτιο είναι γεμάτο!»” μας είπε.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΠΑΡΗ ΣΑΪΤΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΟ ”ΔΩΜΑΤΙΟ” ΤΟΥ ΜΕ ΝΕΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΚΑΛΟ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ. ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΤΟ SITE ΜΑΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ART’S NETWORK.
